Druk, druk, druk…
Hoog tijd voor een nieuwe blog!
Sorry dat ik een tijdje niks van me heb laten horen. Laatste weken echt super druk gehad en ben ik van hot naar her gevlogen. God blijft God en Hij leert me iedere keer weer nieuwe dingen! Soms wil je dat liever niet, maar het maakt je wel veel sterker. Ik ben onwijs gegroeid afgelopen weken en soms sta ik werkelijk van mezelf te kijken. Ook heb ik zoveel bijzondere mensen om mij heen hier waar ik mee kan praten en kan delen. Vriendschappen worden steeds dieper! Ik ben echt heeeeeeeeeeeeeeeeel erg gezegend!!
Karin is inmiddels al zo’n 2 weken vertrokken. In het begin vond ik dit best wel lastig. We deden erg veel samen. Elke dag ontbijt, lunch en diner. Gingen samen op pad in de stad om dingen te regelen voor Solace Ministries of om nieuwe mensen rond te leiden. De eerste dag vond ik ook het moeilijkst. Je gaat alleen lunchen en voelt je best wel eenzaam. Totdat Yves en Fred bij mij kwamen zitten en we erg veel lol hebben gehad. Vanaf dat moment ben ik iedere keer met iemand anders gaan lunchen en heb ik het team steeds beter leren kennen. Er is zoveel vrijheid om met hen te praten, grapjes te maken en dingen te vragen.
Deze eerste week hadden we ook 2 vrije dagen. Dinsdag 1 juli was een vrije dag, omdat ze deze dag herdenken dat de nationale vlag is veranderd. Dit betekende voor mij een dag geen werk en rondhangen bij Solace Ministries. Totdat ik bij het ontbijt een vrouw alleen zag zitten en zomaar vanuit mezelf een gesprek met haar begon. (Dit was dus zo’n moment dat ik mezelf niet echt herkende.) Na een tijdje gesproken te hebben vertelde Kathy me dat ze nog graag even Kigali in wilde om geld te wisselen en haar email te checken bij een internetcafe. Dus uiteindelijk zijn we samen naar de stad gegaan en heb ik haar de stad mogen laten zien. Dus van een dag waar ik niks van verwachte, bracht God mij iemand om de dag mee door te brengen.
Deze vrijdag (4 juli) was Liberation day! Een feestdag dus. Yves en Prince hadden me beloofd mij mee te nemen naar het stadion. Hier wordt op Liberation Day een militaire parade gehouden en is er muziek, traditionele zang en dans en speeches van President. Dus ’s ochtends sta ik klaar om weg te gaan. Komt Yves niet opdagen en is Prince wat laat. Zo laat dat hij dacht dat we het stadion niet meer in konden komen. Toch in de auto gestapt en naar het stadion gereden, waar het dus erg druk was. Mannen en vrouwen stonden in gescheiden rijen, vanwege beveiligingscontrole. Omdat Prince mij niet alleen wilde laten stond ik dus aan de mannenkant. Een beveilingsman zag ons staan en nam ons mee naar voren en wij werden dus meteen gechecked en mochten doorlopen…. Zo raar dat ze op dat soort momenten echt kijken naar je huidskleur. Toen we eindelijk in het stadion waren werden we alle kanten opgeduwd. Mensen letten hier niet echt op elkaar en willen zelf erg graag in het stadion zijn. Heb dus erg veel ellebogen in mijn zij gehad en ben bijna van de trap afgeduwd. Lange leve de drukte! Anders had ik onderaan in het stadion gelegen. Uiteindelijk was er een man die ons zag lopen en ons heeft meegenomen naar een plek in het stadion waar de wat ‘’rijkere’’ mensen heen mochten. We hebben een plek kunnen bemachtigen in de schaduw en we konden alles goed zien. Na een drumband en een militaire parade van marcheren, moesten we een tijdje wachten op de President. De dag duurde van 9 uur ’s ochtends tot zo’n 3 uur in de middag, Je kon niet eerder vertrekken dan 3 uur, want je mag het stadion niet uit voordat de President was vertrokken. Daarna begonnen we weer van vooraf aan met duwen en trekken. Gelukkig zonder schrammen of blauwe plekken weer thuis gekomen en heb ik al met al een leuke culturele dag gehad.
Zaterdag! De ontmoeting met de groep van Amerika en Promision! Wat geweldig om al deze mensen te ontmoeten! Nieuwe en oude vrienden! Had afgelopen januari een paar Amerikanen ontmoet en wat was het fijn en geweldig om ze weer te zien en te knuffelen!!!!! Daarna heb ik de Promision groep opgezocht op de YWAM base en ze flink geknuffeld!
De dagen erna ben ik met de Promision groep naar Busanza geweest en met de Amerikaanse groep naar Mugina. Elke dag was ik wel op pad. Erg leuk, maar ook erg vermoeiend.
Afgelopen dinsdag ben ik met Maurice Telkamp en Vincent naar Nyanza geweest. Samen met Prince, Xavier en Innocent. Wat hebben we een super leuke dag gehad! Onderweg al superveel lol met elkaar en we hebben ook een hele fijne tijd met de kinderen en vrouwen van de Community gehad. We hebben een programma met de kinderen gedaan over toekomstdromen. 1 van de jongens had wel een hele bijzondere toekomst droom…. Op de vraag die ik stelde: ‘’What’s your dream?’’ Kreeg ik als antwoord: ‘’My dream is to go to Heaven!’’ Mooier antwoord kun je toch echt niet krijgen!!!! Daarna heeft Prince spontaan een nieuw kinderkoor gevonden en hen een lied aangeleerd die hij ter plekke had bedacht. “Kinderen prijs God’’. Daarna heeft Vincent hen het verhaal vertelt van Jozef en zijn dromen en heeft Maurice met hen zijn getuigenis gedeeld. Zo bijzonder hoe God deze dag door ons alleen heeft heen gewerkt! Na ballonnen, lolly’s en ‘’menselijke’’ knuffels te hebben uitgedeeld wilden ze graag nog foto’s maken. Dit ging gepaard met veel lol en elkaar klieren en kietelen. Toen was het tijd om weer terug te gaan. Normaal gesproken duurt het ongeveer 2 uur om terug te komen uit Nyanza, maar vandaag duurde het voor ons 4 uur. Gekantelde vrachtwagen onderweg, files… Maar dit alles maakte niet uit, want we hadden elkaar. De jongens leerden wat woorden Nederlands en wij leerden wat Kinyarwanda. Dus de woordenschat van de jongens is behoorlijk gegroeid.
Ook hebben we de Nyamagabe Community bezocht met de groep en hebben we mogen luisteren naar een getuigenis en hebben we van de vrouwen mogen horen wat de leningen die ze krijgen met ze doen. Daarna hebben we hen wat te drinken en wat te eten mogen geven. Zo bijzonder! Geniet er elke keer weer van als ik deze vrouwen zie!
Bedankt voor al jullie gebeden! En natuurlijk voor de prachtige megakaart die ik heb gekregen! Zo fijn om al deze bemoedigingen te mogen lezen! :-)
Heel veel liefs,
Anisa
