Avonturen

Sorry dat ik alweer een tijd niks van me heb laten horen. Afgelopen weken ben ik erg druk geweest met werk en alles er om heen.

Na mijn afgelopen bericht kregen we op donderdag 2 oktober te horen dat één van de Solace medewerkers, in de kliniek, een zwaar ongeluk had gehad en dit niet had overleefd. Er heerste grote verslagenheid bij iedereen. Deze vrouw, Patrica, was leider van de Kabuga Community en ze werkte als verpleegster in de kliniek. Ze was sinds de genocide weduwe en ze had een dochter. Onvoorstelbaar dat het leven zo snel voorbij kan zijn. Die zondag zijn Christine en ik ook mee geweest naar de begrafenis. Voor ons beide de eerste keer om een begrafenis in Rwanda bij te wonen.  Er waren ontzettend veel mensen aanwezig bij de begrafenis. Er stonden zelfs nog heel veel mensen buiten de zaal. Je kon echt zien dat mensen er kapot van waren en dat Patricia erg geliefd was! Na de herdenkingsdienst zijn we naar de begraafplaats gereden. Daar werd de kist in de grond gelaten en mochten mensen in groepen afscheid nemen. Hierna werd meteen het graf gevuld met cement. In Nederland krijg je dit niet te zien, maar in Rwanda blijf je totdat het graf ‘’af’’ is.  Best wel bizar om te zien, maar voelde me ook vereerd dat ik er deel van mocht uitmaken.

Op dinsdagmiddag om 5 uur vroeg Mama Lambert of Christine en ik op woensdagochtend ook naar de widows meeting wilden komen. Natuurlijk wilden we dat wel en ik heb meteen maar gevraagd wat er van ons werd verwacht, aangezien ik inmiddels heel goed weet dat je niet zomaar ergens natuurlijk kan gaan zonder dat je iets hoeft te zeggen. Dus aan het eind van onze werkdag om 5 uur werd ons heel leuk medegedeeld dat we de ochtend daarna 15 tot 20 minuten de tijd kregen om te ‘’preachen’’. Vol angst probeerde ik te peilen of Mama Lambert het serieus meende of dat ze een grapje maakte. Helaas voor mij was ze heel erg serieus. We mochten zelfs een liedje zingen…
Tijdens het avondeten zijn Christine en ik meteen aan de gang gegaan. Aan de hand van een lied heeft God mij een tekst gegeven waar ik over mocht spreken. Heb mijn getuigenis mogen geven en mogen vertellen hoe God mij heeft aangeraakt en veranderd. Dat ik heb geleerd dat God van mij houdt en dat hij al van mijn bestaan af wist voordat ik überhaupt gevormd werd. Dat we prachtig zijn gemaakt. (Psalm 139:1-16). Na mijn getuigenis en woorden vanuit de Bijbel heb ik nog voor een paar prachtige vrouwen mogen bidden. Ik voelde me echt heel erg bevoorrecht dat God mij hiervoor heeft gebruikt!

Die week erop heb ik, samen met Mama Lambert, Christine en Prince, twee community’s bezocht in Runda en Nyanza. Deze community’s bezoek ik het vaakst en zijn voor mij ook heel erg speciaal! In de maanden dat ik hier ben, heb ik een speciale band opgebouwd met de mannen en vrouwen van deze community’s. Ik kan mijn liefde voor deze mensen bijna niet beschrijven. Elke keer zie ik er naar uit om hen te bezoeken en hen te knuffelen. Afgelopen keer in Runda kreeg ik een prachtige fotolijst cadeau met een prachtige tekst waarin ze me bedanken voor alles. Ik voelde me zo geliefd door mijn ‘’tantes uit Runda’’. Ook in Nyanza heb ik speciale mensen mogen leren kennen. Elke keer dat ik in Nyanza kom en vlak voor we vertrekken, stopt Claudine me wat in mijn handen. Zo kreeg ik een zak vol bananen, yoghurt, cakejes en laatste keer had ze zelfs een diner voor ons allen gemaakt. Gebakken aardappels, bruchette, brood met boter en thee. Christine en ik voelden ons erg vereerd! Claudine is het hoofd van een Orphan Headed Household. Haar ouders zijn vermoord in de genocide en nu zorgt zij voor haar jongere broer en zus. Ze heeft haar opleiding opgegeven om te kunnen zorgen voor haar broer en zus. De liefde die ik van en voor haar ervaar gaat heel erg diep. Ook Gisele, de leider van de kinderen en jongeren in Nyanza, is geweldig. Elke keer probeert ze me nieuwe Rwandese danspasjes te leren. Samen God aanbidden door middel van zang en dans! Ik geniet intens van het samenzijn met beide community’s!

Die zondag hebben we een hele fijne dienst/dag met de jongeren van Solace Ministries gehad. ’s Ochtends dienst waar ik een lied heb mogen zingen en ’s middags hebben we samen met elkaar wat gegeten en gedronken. Ook zijn we bezig met cachauette. Iedereen moest zijn of haar naam en telefoonnummer op een briefje schrijven en dat werd op een hoop gegooid en dan moest je een briefje met een naam erop pakken. Nu is het de bedoeling dat we een maand lang voor deze persoon gaan bidden en de volgende keer dat we elkaar weer ontmoeten geef je deze persoon een klein cadeautje. Ik had hier nog nooit van gehoord, maar vind het erg gaaf!

De dagen ertussen ben ik op kantoor aan het werk geweest. Na het uitdelen van de leningen, moesten er rapporten gemaakt worden. In totaal 16 community’s. Ook ben ik voor Fred bezig met maken van folders van zijn community’s en op dit moment liggen er ook nog getuigenissen op mij te wachten. Samen met Christine mag ik helpen met het verbeteren van het Engels. Genoeg werk dus. :-)

Heb jullie nu een update van mijn werk gegeven, maar ik wil jullie mijn vrije tijd avonturen ook niet onthouden.

De avonturen van Panda en Konijn!

Na een paar dagen heb ik Christine omgedoopt tot Konijn. Ze is gek op groentes en fruit. Ze eet zelfs mijn bord leeg als ik ook maar een blaadje sla laat liggen. Daarop heeft zij voor mij de naam Panda bedacht. In eerste instantie omdat ik vrij vaak zwart draag. Maar nadat veel mijn lieve vrienden en collega’s hier mij een Rwandees noemen ten overstaan van iedereen, was ik van mening dat Panda goed bij me paste omdat ik half Nederlands en half Rwandees ben. Christine was het hiermee eens.

We maken samen heel wat avonturen mee! We denken er zelfs over om kinderboeken te gaan schrijven. In haar eerste weekend nam ik haar mee op de moto (motortaxi). Het was zaterdagavond na 6 uur. Wat betekent dat het hier al donker is. Ik heb twee moto’s geregeld en vertel beide heren om dicht bij elkaar te blijven, omdat het Christine’s eerste keer is, maar daarbij vergeet ik de man op mijn moto te vertellen dat hij rustiger moet rijden. Je kan wel raden dat deze man als een gek rond reed. Dus toen Christine mij voorbij kwam op de moto gilde ze naar mij: ‘’Wat doe je me aan!!!’’ Ze was behoorlijk getraumatiseerd en op de terugweg hebben we toch maar de bus genomen.  Ook een goede ervaring voor haar om te leren hoe het werkt in de bus. Je stapt in en als je in het looppad zit schuif je door zodra er iemand uitstapt. Ooh ja.. als je de bus uit wil dan klop je op het raam of de zijkant van de bus.  Je hebt hier niet het systeem dat wie het eerst komt, ook het eerst met de bus gaat. Het gaat er om wie het snelste is. Voor ons Nederlanders wel eens lastig te begrijpen, maar het komt!

De week erop zijn we naar werktijd een paar keer de stad in geweest. Met de missie om een traditionele jurk te vinden voor Christine. Zelf ben ik een keer bij zo’n winkeltje geweest, maar ik kon het niet zo gauw terugvinden. Dus een jongen die we kenden heeft ons naar een ander winkeltje geleid, waar Christine een paar jurken heeft geprobeerd. Ze kon het niet echt vinden daar en het werd al aardig laat. Dus dat betekende dat we nog een keer weer terug moesten komen. De dag erna hadden we geluk dat we het winkeltje vonden waar ik eerder was geweest. De vrouw herkende me en noemde me haar dochter en omhelsde me zo stevig dat ik haast geen lucht kon krijgen. Hier is Christine geslaagd in het vinden van een prachtige stof voor een traditionele jurk! Maar toen moest het nog genaaid worden. Dit zou 10 minuten duren werd ons vertelt. Dit duurde dus geen 10 minuten, maar 90 minuten! Dit alles gebeurde in een kelder ergens in een steegje om de hoek van het winkeltje. De ruimte wordt gevuld door zo’n 10 naaimachines en meer paste er ook echt niet in! Ik mocht ergens op een kist zitten pal naast de deur en Christine werd in het midden op een kruk gezet. In het hoekje naast de deur was de  ‘’kleedkamer’’. Ik heb vol verbazing staan kijken hoe een vrouw zich hierin omkleedde in een prachtige gala jurk. Er was een gordijn opgehangen achter de deur. Dus zodra er iemand komt, wordt de deur helemaal open gedaan en komt het gordijn er omheen te hangen. Daarnaast stond deze hoek ook nog helemaal vol met dozen. Nou ben ik niet snel claustrofobisch, maar hier voelde ik me toch wel even wat benauwd. Maar het resultaat van deze ervaring mag er zeker zijn, want de traditionele jurk staat Christine prachtig!

Deze zaterdag zijn we samen met Silver en Prince naar een restaurantje geweest om ubugali te eten. Ubugali is een typisch Afrikaans gerecht wat gemaakt wordt van cassave. Het lijkt op een soort van plakkerig deeg. Je krijgt een bord voor je neus met kip en saus en daarnaast kun je kiezen of je er bonen of isombe (gemaakt van cassave bladeren) bij wilt. Je haalt een stuk van de ubugali af (en ja, er is een speciale techniek voor), je maakt er een baltje van en je haalt het (met je vingers) door de saus terwijl je tegelijkertijd wat bonen en isombe er bij probeert te pakken (ook met je vingers). Voor Christine was dit de eerste keer en het werd nogal een kliederboel. Ik heb inmiddels al wat meer training gehad, doordat ik het al een paar keer bij Prince had gegeten. Moet eerlijk bekennen dat dit wel mijn favoriete Afrikaanse gerecht is.

Donderdagavond zijn we bij onze buren op bezoek geweest. Naast Solace Ministries zit een Art Centre (Inema Art Centre) en één van de jongens had een tentoonstelling van zijn schilderijen. Deze jongens zijn echt heel erg getalenteerd! Ze wonen met zo’n 6 jongens daar in huis en hebben dagelijks hun huis opgesteld voor kunstliefhebbers. Deze avond zijn er op z’n minst zo’n 500 mensen langs geweest! Leuk om hen ook beter te leren kennen en weer nieuwe vriendschappen op te bouwen.

De zaterdag erop (afgelopen zaterdag) zijn we op zoek gegaan naar de plek waar erg veel souvenirwinkeltjes zijn. We waren hier al eerder geweest met de Amerikaanse groep en Christine wilde hier graag nog wat voor haar zusje ophalen.  Daarna doorgelopen naar een supermarkt waar ze Nederlands brood verkopen.
’s Middags nog even de stad in geweest met heerlijk Hollands weer. We zaten nog in de bus toen het echt enorm begon te plenzen! En ja.. op een gegeven moment moesten we toch echt de bus uit. Gelukkig hebben we kunnen schuilen in het bushokje. Daarna heerlijk door de stad geslenterd. Daarna hebben we Silver opgezocht in zijn huisje en hebben we samen heerlijke thee gedronken. (Silver maakt de beste thee in heel Rwanda!)

Deze avond zijn we weer met een clubje vrienden ubugali gaan eten. Dit keer in Nyamirambo. Ook wel de getto van Kigali genoemd, waar de winkels 7 dagen per week, 24 uur per dag open zijn!! We hebben erg veel plezier gehad en vreselijk om de jongens moeten lachen. Jules en Patrick zijn erg bekende zangers hier en worden nog wel eens gesnapt door de paparazzi. Dus toen Jules naar een jongen naar de overkant begon te roepen met zijn handen smerig van de ubugali, probeerde Patrick hem te waarschuwen dat het misschien niet zo verstandig is om op die manier in de krant te komen. Gelukkig geen journalisten gezien. Bij Prince en Christine kwam het kind weer naar boven en begonnen elkaar te bekogelen met stukjes tandenstokers… Daarbij waren wij ook niet veilig. Maar wat een geweldige mensen!

Zondag hebben we de middag doorgebracht bij Sam (één van de jongens van Inema) en hebben heerlijk gekletst en een kopje thee gedronken.

Ik geniet heel erg van al mijn vrienden hier en voel me ook erg geliefd door iedereen!

Ook ben ik erg blij met Christine! Het voelt alsof we elkaar al jaren kennen! Heerlijk om deze tijd samen met haar te kunnen doorbrengen!

God blijft mijn werk en mijn tijd hier zegenen! Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik er nu al best tegenop zie om iedereen hier achter te laten. Ze zeggen vaak ‘’Home is where the heart is’’ en zo voelt dat ook echt! Hoeveel ik ook van mijn familie en vrienden houd in Nederland.. God heeft mij een nieuw thuis gegeven hier in Rwanda! Ik zie er naar uit om te zien hoe dit zijn uitwerking heeft!

Ik hoop dat jullie fijn vinden om al mijn verhalen te lezen!

Heel veel liefs,

Munezero!

(Mijn Rwandese naam wat happiness of  joy betekent.)